September: Post Olympisch

Veron Lust 20 september 2021

September 2021: ik ben nog steeds aan het nagenieten van de Olympische Spelen, jullie ook? Wat was het fijn dat de Spelen toch doorgingen en dat het een geweldig historisch feest werd voor onze sport.

Atletiek, de moeder der sporten, mooi uitgebeeld door o.a. onze zilveren marathonloper Abdi Nageeye, die zijn Belgische vriend Bashir Abdi aan het brons hielp. Zilver op een Olympische marathon; ik moest meteen denken aan Moskou 1980 toen Gerard Nijboer zilver haalde, en ik als jochie van 17 jaar zijn gezicht zag vol lijden en vreugde....dat wilde ik ook! De Spelen heb ik nooit gehaald. Ik heb er wel over gedroomd, en er lang naar gestreefd door o.a. iedere dag te trainen, maar met te weinig talent kom je er niet.

Na Nijboer nu dus Abdi en net als 41 jaar geleden zat ik met kippenvel voor de tv.

Maar er was nog veel meer moois. Ik keek alle nachten toen de atletiek was begonnen. Het leek wel of ik meedeed, zo moe was ik van de doorwaakte nachten, maar het was het waard.

Memorabel waren de hoogspringers Tamberi en Barshim, die beiden na zware blessures terugkeerden op grote hoogte en samen het goud deelden. Het doet er dan ook niet toe van welk land je bent of waar je van dan komt, verbroedering ten top!

Ook onze TeamNL-atleten presteerden als nooit tevoren: de superieure Sifan Hassan met twee keer goud op de 5 en 10 km, plus ook nog brons op de 1500 meter. Ik was heel blij met het goud op die 1500 meter voor Faith Kipyegon uit Kenia, ik heb al vaker over haar geschreven. Faith is nu twee keer Olympisch Kampioen op de 1500 mtr en dat is wel speciaal. Ik keek meteen weer de filmpjes/foto's van tien jaar terug en zie dan een jong, verlegen meisje in het trainingskamp Keringet, levend in een grashuisje. Door haar grote successen zijn haar leefomstandigheden enorm verbeterd.

En Nea vrienden, wat ging Nederland los bij de estafettes 4 x 400, de mannen behaalden zelfs een nog nooit eerder vertoonde zilveren plak! Zoveel kippenvel ook van de prestaties van Femke Bol ,Nadine Visser, Anouk Vetter en Emma Oosterweegel. Daarnaast een beetje tranen om Dafne, onze sport kan ook zo confronterend zijn...

Ik keek natuurlijk ook naar de Eritrese atleten, al was ik bang voor geen goede resultaten (vooral door het niet op tijd rust nemen), en dat bleek inderdaad het geval. Op kleine uitzonderingen na, bijvoorbeeld de 10 km mannen, waar Aron Kifle mooi 12e werd in 28.04. Na de race belde Aron mij vanuit Tokio, internet volop daar, in tegenstelling tot in Eritrea. We konden dus mooi bijpraten en plannen maken. Helaas is inmiddels de Dam tot Damloop afgelast, anders zou Aron daar lopen. Nu heb ik schema's gegeven voor de halve marathon in Barcelona in oktober. Aron kan goed zelfstandig trainen (op tijd rustiger dus) omdat hij al wat financieel onafhankelijker is. En mocht de Zevenheuvelenloop doorgaan (we blijven positief denken), dan loopt Aron daar ook. Let op hem, hij kan veel bereiken!

Voor de Olympische spelen begonnen, kreeg ik bezoek van de Eritrese atleet Henok Tesfay, die voor het eerst naar Purmerend kwam. Onze eerste droom was daarmee uitgekomen! In 2016 kwam Henok in Asmara naar mij toe, hij was de beste wielrenner in Eritrea, maar was zwaar gevallen en zijn fiets was stuk, Hij had geen geld voor een andere fiets en ging dus maar hardlopen. Henok liep op de baan achter de topatleten aan. Hij vroeg mij of hij ooit de marathontop zou kunnen halen, net als zijn vriend Ghirmay Ghebreslassie. Ik zei ja maar vertelde ook dat het wel vijf jaar nodig heeft, omdat je lichaam zich moet aanpassen van wielrenner naar hardloper. Ik checkte toen al Henoks hartslag, die was heel erg laag na zware inspanning!

Net bij mij in huis deze zomer, zag hij nog een stukje Tour de France, en hij keek met veel passie. Daarna wilde hij meteen zelf fietsen. Ik fietste een stukje mee om de weg terug naar mijn huis te laten zien. De fiets was een geweldige racefiets met tijdritstuur, gekregen van Willem Blom (welbekende Nea-atleet). Henok zag een bordje met “Amsterdam 15 km” en wilde daarna toe. Ik gaf hem mee het kanaal te volgen en dan weer terug te keren. Ik moest eten klaar maken dus ging naar huis en vertrouwde erop dat Henok probleemloos de weg terug zou vinden (hij was tenslotte ook van Global Sports in Nijmegen zelfstandig naar Purmerend gereisd met het OV). Hij had navigatie op zijn mobiel, dus “no problem Veron”. Het liep iets anders….. Het werd later en later, en geen tekenen van Henok. Pas in de nacht, rond 02.00 ( hij was vertrokken om 17.30 uur) vond ik Henok redelijk moe en dorstig terug in de buurt. Zijn mobiel bleek niet te werken...

Na een paar uur slaap gingen we op zaterdagochtend naar Nea, waar we foto’s maakten (met o.a. Willem, de gulle gever van de fiets) en waar we in geuren en kleuren het verhaal vertelden van zijn nachtelijke avontuur. Ook later in de week, samen met de jeugd van Nea, liep Henok rondjes op de baan en ging hij op de foto. Volgend jaar is het WK atletiek, wie weet loopt Henok daar de marathon en wordt onze gezamenlijke droom vervolgd...

Nea had zijn jaarvergadering op 28 juni in de nieuwe kantine van de rugbyclub. Wij mochten daar als eerste vereniging vergaderen, terwijl het gebouw nog niet eens officieel geopend was!

Voorzitter Erwin was er, met het bestuur Jacandra, Dirk en voor het laatst Wim Dekker, onze trouwe penningmeester die jaren de club financieel verder gebracht heeft. Hij gaat het stokje doorgeven, maar een opvolger was er helaas nog niet. Bij het schrijven van deze column gaan er geluiden rond dat er waarschijnlijk iemand is gevonden, hoera!

Wim vertelde dat hij, na eerst als atleet rondjes te hebben gelopen, later als penningmeester aan de slag ging. Dank Wim, namens heel Nea maar ook namens mijzelf, als vroegere buurjongen aan de Purmerweg, in de tijd dat de Gors en de Weidevenne nog allemaal weiland was en wij aan de buitenkant van Purmerend woonden.

Op de vergadering werd er ook een commissie ingesteld om de kantine een nieuwe look te geven, wat met een 40 jaar oude kantine geen kwaad kan!

Het is dus alweer september. Door corona gaan sommige wedstrijden niet door, maar gelukkig kunnen we weer wat makkelijker trainen met elkaar. Al kan je ook gewoon alleen sporten, dat blijft een lichamelijk heerlijke bezigheid, waarvan je geestelijk opknapt. Ik liep laatst weer eens een keer van Purmerend naar Den Helder, 76 km via Bergen, Schoorl en Petten. Zoon Jesper was als super de luxe begeleider mee op de fiets. Ik deed er, met diverse pauzes voor o.a. een heerlijk softijsje in Callantsoog, wel wat langer over dan jaren geleden, maar ach ja, toen haalde ik de Olympische Spelen toch ook al niet.

Wel heb ik inmiddels al bijna 150.000 km gelopen. Ik deed daar 42 jaar over, een prachtig marathongetal!

Ciao allemaal!

Veron Forrest Gump