Beloofde Blog - Wintertraining
29 januari 2016
Afgelopen december bezocht ik opnieuw Eritrea. Van Amsterdam vloog ik naar Istanboel, om van daaruit via Taif (Saudi-Arabië) naar Asmara te gaan. Vanaf Taif zaten er nog maar weinig mensen in het vliegtuig. Als Muzungu (in Kenia betekent dit blanke man, maar een paar atleten in Eritrea noemen mij nu ook al zo) werd mij al gauw gevraagd wat ik ging doen in Eritrea.
“Holidays?” “No, I'm a runningcoach.” Ze wilden weten van wie en bij het horen van de naam Ghirmay Ghebreslassie was er direct herkenning. Twee jonge Eritese dames, die leven in Christchurch, New Zealand, hadden daar gezien dat Ghirmay wereldkampioen werd. Ze vertelden dat dit veel blijdschap en hoop aan de Eritreeërs heeft gegeven. Het is een geweldige opsteker voor alle (jonge) Eritreeërs over de wereld.
Nadat we geland waren en op de bagage wachtten moest ik met hen op de foto! Grappig detail voor de oudere Nea leden/lezers: in Christchurch woont al ruim 15 jaar een voormalig Nea stelletje: Richard Logchies Carolien Slagt, met hun 2 jongens Thomas en Tristan. Richard was een goede speerwerper en is nog steeds clubrecordhouder speerwerpen bij de masters!
Ghirmay en Merhawi Kesete (boezemvriend van Ghirmay en ook groot talent op de marathon, wil naar Rio, en dit gaat lukken zeg ik u!) haalden mij op in de auto van Ghirmay. Michael, de driver (Ghirmay is zelf nog bezig met het halen van zijn rijbewijs), reed ons naar een hotel. Ik kreeg daar een luxe kamer naar mijn maatstaven in Afrika. Voor mij hoefde dat niet, maar Ghirmay wilde dat per se.
Het was al 04.00 uur in de nacht (02.00 uur Nederlandse tijd) en ik viel snel vermoeid in slaap. Vanaf het hotel werd ik iedere ochtend door Merhawi opgehaald om 06.30 om naar de atletiekbaan te wandelen. Daar was het steeds eerst handen schudden met vele atleten, met daarbij een traditionele schouder botsende begroeting. Daarna volgden de warming up, de baantraining en/of buiten de baan trainingen op de weg en in de heuvels op 2400 meter hoogte. Er is maar één atletiekbaan in Asmara en vermoedelijk is dit zelfs de enige in heel Eritrea! Er komen steeds meer atleten trainen. Het succes van de laatste jaren slaat aan, Het is voor velen een uitweg voor een beter leven. Zo helpt Ghirmay zijn hele familie en veel vrienden, maar ook onbekenden die om financiële hulp vragen!
Ghirmay werd in november jl. bij de Zevenheuvelenloop slechts 7e. Van te voren dacht hij daar wel even te gaan winnen. Tja, je bent wereldkampioen (marathon) als eerste in de geschiedenis van je land, en denkt daardoor dat je de hele wereld aankan. Zo werkt het dus niet. Ik herken de gedachte wel. Ik was vroeger ook zo en trainde daardoor te hard. Pas toen ik wat ouder werd en rustiger ging trainen onder coach Louis Vink bij Atos, liep ik mijn wedstrijden sneller. Na de Zevenheuvelenloop, kon ik Ghirmay op zijn hotelkamer vertellen dat hij het roer moet omgooien. Niet alle mensen in Eritrea meer helpen en vooral rustiger trainen. Na de Olympische Spelen, waarvoor hij zich al geplaatst heeft op de marathon, kan hij weer socialer worden.
Merhawi Kesete nam mij in Eritrea mee naar zijn broer Mebatshu, om te eten bij hem en zijn familie. Mebatshu zit in een rolstoel en traint iedere dag, om ooit in het buitenland een marathon te kunnen doen. Zijn droom is de New York marathon. Mebatshu is aangestoken door zijn broer, die zijn eerste 2 halve marathons in het buitenland won (o.a. in Hamburg). Tijdens de heerlijke maaltijd heb ik gezegd dat Merhawi Rio kan halen en daar net als zijn vriend Ghirmay een kans maakt voor het podium! Ai, ben ik een fantast, een dromer of een realist…. Maar als deze droom uitkomt, kan Merhawi zijn broer meenemen naar de New York marathon en kunnen ze daar samen aan meedoen! Voor Mebatshu is dat de enige manier om het financieel te kunnen regelen. Een goede rolstoel en een verre reis is anders onbetaalbaar voor hem. Mark Derks, manager van Global Sports kwam een paar dagen na mij ook naar Eritrea, om de atleten te bezoeken. Midden in de nacht reden Ghirmay-zonder-rijbewijs, zijn vriendin Rutta en ik naar het vliegveld. Er was amper verkeer dus dat was onze mazzel!
Ghirmay heeft sinds kort een vriendin. Zijn vader drong al langer aan op een vrouw, maar nu hij wereldkampioen was geworden helemaal. De nieuwe liefde kwam nu goed uit: ik had Ghirmay wegens een hardnekkige voetblessuren verboden om te gaan hardlopen. Hij moest eerst goed herstellen en daardoor had hij mooi tijd voor zijn geliefde!
Tijdens mijn verblijf was er het Eritrees kampioenschap halve marathon. Deze wedstrijd was meteen selectie voor het WK in Cardiff op 26 maart. Ghirmay en Merhawi deden niet mee vanwege hun aankomende marathons (Londen en Hamburg) in april. Ik moest dat wel via een brief met motivatie aan de Eritrese Atletiekbond melden. Gelukkig kan ik nu wel een potje breken bij de bobo’s!
De wedstrijd werd een mooi succes voor atleten die ik van programma’s voorzie: 1e werd Nguse Amlosom (in 2013 winnaar Dam tot Dam), 2e Hiskel Tewelde (winnaar Montferland 2014) en 3e Abrar Osman (winnaar Gouden Spike 10 km baan 2015). Zij mogen alle drie naar het WK in Cardiff. Ook Mebatshu deed mee in zijn rolstoel. In Eritrea lukt dat want het verkeer houdt er rekening mee. Dit zou in andere Afrikaanse landen wat moeilijker zijn. Ik weet uit ervaring dat Koning Auto altijd voorrang krijgt/neemt. Mebatshu kreeg als enige rolstoeler een enveloppe met geld, sociaal van de organisatoren!
In maart staat mijn volgende bezoek aan Eritrea gepland. Het gaat een enerverend en spannend jaar worden, met Rio in aantocht….